Het was een jaar van zwaarste slagen,
Het was een jaar vol angst en bangen
En nu zijn einde komt opdagen
Zit ik nog stil en ben gevangen.
Er werden menschen weggenomen,
Ik weet niet, of zij wederkeeren,
Ik zit er wel steeds van te droomen
En wacht maar af, de tijd zal ’t leeren.
Het oude jaar bracht zware wonden,
Die slechts heel langzaam zullen slijten,
De toekomst is niet te doorgronden,
Men gist slechts naar de toekomstfeiten.
En toch! Ik blijf nog leven, hopen,
Wacht op de vrijheid en de vrede.
Ook dit getij zal eens verloopen
En bij de allereerste schrede
Van ’t nieuwe jaar doe ik m’n wenschen,
Ik wensch aan U geluk m’n vrinden
En ik hoop heden, beste menschen,
Dat wij gauw rust en vrede vinden.
Transcription: Thilo von Debschitz