Wij brachten U de laatste klanken
Van ’t Onderwater-Cabaret,
En gaan U voor Uw aandacht danken
Want hiermee wordt het stopgezet.
Ja, eindelijk wordt het gesloten,
Wij duiken heden weder op
En voelen ons niet meer verstoten
En niet meer zoo verdrukt als Job.
Wij kruipen aan het daglicht heden,
Ons schuiltijd is goddank voorbij
En wij zijn blij en zijn tevreden,
Want wij zijn eindelijk weer vrij.
Dit is het OWC-finale
Het werd reeds lang door ons verwacht,
Dat men ons eens aan het daglicht hale,
Na dezer jaren bange nacht.
Wij waren stille partisanen
En leefden mee den strijd voor ’t recht.
En heden wapperen de vanen
En deze strijd is – haast – beslecht.
Zij hebben ons niet klein gekregen,
Al hebben zij het ook gewild,
Men ziet het onrecht brengt geen zegen,
Onz’ droom van vrijheid werd vervuld.
Wij ademen de vrijheidsluchten
Verblijd en gierig heden in,
Wij, die nog pas geleden zuchtten
Vinden het heden naar onz’ zin.
En hopen, dat die wederkeeren,
Die men aan ons sneu heeft ontrukt.
Of het gebeurt? De tijd zal ’t leeren.
Soms zijn wij hoopvol, soms gedrukt.
Na deze tijd van wreede moorden
Komt thans een nieuwe melodie.
Er komen vredige accoorden,
Er komen welvaart, harmonie
Wij gaan thans aan een vrede bouwen
En bouwen aan een nieuwe tijd
Van menschenliefde en vertrouwen,
Van vrijheid en gerechtigheid.
Voorbij de tijd van krijg en bommen,
Voorbij de tijd van oorlogswee.
Het O.W.C. sluit zijn colommen
En zegt voorgoed vandaag
Tabé!
