Eva Smit (* 1939) werd geboren in een Joods gezin in Amsterdam. Als na de Duitse bezetting de dreiging voor Joden toeneemt, vluchten Eva’s grootouders, ooms en tantes naar Frankrijk. Eva en haar negenjarige broertje Hans worden door hun ouders naar de verzetsgroep NV in Zuid-Limburg gebracht, die in totaal 250 kinderen opneemt. De broers en zussen werden ondergebracht in verschillende opvangcentra. Eva wordt opgevangen door de familie Bockma, waar ze zich erg thuis voelt tussen de zeven kinderen. Haar vader, moeder en twee oudste broers werden na verraad opgepakt en via kamp Westerbork naar Polen gedeporteerd, waar ze allemaal werden vermoord. Na de bevrijding in 1945 zorgde Eva’s tante Deborah voor het zesjarige meisje in Amsterdam – maar de relatie werd gekenmerkt door weinig liefde. Eva Smit ging in 1956 journalistiek studeren en werkte later als auteur, regisseur, redacteur en presentator voor tv- en radioproducties. Pas in 1995 vond ze haar broer Hans terug na een lange zoektocht via het Rode Kruis – de twee waren 43 jaar van elkaar gescheiden geweest.