Gedenkrede voor Dietl

Duitsche opperbevelhebber in Finland omgekomen.
Zijn heldenstrijd bij Narvik.
Uit het Hoofdkwartier van den Fuehrer. 1 Juli. (D.N.B.). Generaloberst Dietl is op 23 Juni 1944 bij een vliegtuigongeval om het leven gekomen.
In een dagorder van den Führer ter gelegenheid van den dood van generaloberst Dietl wordt o.a. gezegd: “Als voortreffelijk soldaat in den strijd om het nat. socialistisch Groot-Duitschland heeft generaloberst Dietl zich vooral in den strijd om Noorwegen en Finland onderscheiden en zijn mannen van de eene overwinning naar de andere geleid. Onvergetelijk zal zijn strijd om Narvik blijven tegen de sterkste overmacht van den vijand en in de hardste omstandigheden. Op 19 Juni 1940 werd hem als eersten soldaat der Duitsche weermacht het eikenloof bij het ridderkruis van het IJzeren Kruis verleend. Zijn naam zal voortleven in zijn fiere bergleger en bovendien verbonden zijn met dien van de dappere Finsche bondgenooten. Hij zal gelden als symbool van deze wapenbroederschap. Als huldiging voor zijn voortdurend heldhaftig optreden verleen ik den Generaloberst Dietl het eikenloof met zwaarden bij het ridderkruis van het IJzeren Kruis”.
In een officieele staatsplechtigheid, waaraan behalve de Führer aanwezig waren gen.-veldmaarschalk Keitel als chef van het opperbevel der weermacht, de Rijksminister van buitenlandsche zaken von Ribbentrop, grootadmiraal Dänitz, de Reichsführer-SS Himmler, gen.-veldmaarschalk Milch, alsmede talrijke Rijksministers, Rijksleiders, gouwleiders, generaals van he leger, van de luchtmacht en van de Waffen-SS, voorts admiraals van de marine en wapenattaches van de verbonden en bevriende naties, naast andere vertegenwoordigers uit weermacht, partij en staat, heeft de Duitsche natie Zaterdagmiddag afscheid genomen van den door een hard lot plotseling uit het leven weggerukten generaloberst Dietl.

De Rede van den Führer.
De Führer heeft in deze plechtige herdenking Dietl in gevoelvolle bewoordingen een laatsten groet gebracht. De Führer zeide o.a.: “Hij is voor mij de eerste officier van de Duitsche weermacht, die mijn gedachtenwereld was ingegaan en zich blindelings en zonder compromissen daarvoor uitsprak. Mijn persoonlijke vriendschap jegens hem maakt het mij derhalve bijzonder smartelijk hem te herdenken. Wanneer ik van dezen vriend thans afscheid neem gebeurt het derhalve met de bitterste gevoelens van een diep getroffen man, aan den anderen kant evenwel met het onbuigzame fanatisme dat ook dit offer op het altaar van het vaderland voor ons allen slechts een nieuwe verplichting is.” – 3-7-44

Wat baat hem nu zijn mooie titel?
De held van Narvik is er niet meer,
In Finland stierf zijn vriend Dietl
En Adolf Hitler verdriet dat zeer.

Want Dietl was een trouwe nazi
En ging met hem door dik en dun,
De zwaarste taken, die heeft hij
Met veel vaardigheid volbracht.

Hij vocht in het hoge noorden,
Kreeg het eerste Ridderkruis,
En werd bevelhebber
Vanwege zijn bijzondere moed.

Dietl sprak voor de Feldherrnhalle
Niet al te lang geleden,
De nazi-bonzen luisterden allemaal,
Tijdelijk van hun angst bevrijd.

De bonzen gaven hem in hun
Vertwijfeling graag een willig oor:
“Ik geloof in Adolf, Duitslands leider,
En vandaag meer dan ooit.

Ik geloof in de Duitse kracht,
Ik geloof in de Duitse overwinning,
Ik weet het, ik voel het en ik merk het,
Het Derde Rijk wint de oorlog.”

De lippen van de trouwe Dietl gaven hoog op
Van geloof in het gelukkig gesternte,
En degenen die zich al lang verloren waanden,
Die hoorden zulke woorden graag.

Ze gaven troost in zwarte uren,
Dietl was zo‘n optimist,
En volledig ongeneeslijk is de wond,
Dat Dietl nu verongelukt is.

Ja, van top tot teen,
Was Dietl een naziofficier,
De Führer zelf en Maarschalk Keitel
Zijn hem hier zeer dankbaar voor,

Dus deden ze hem voor het laatst uitgeleide,
Dat is niet meer dan billijk,
Ook waren verder bij de begrafenis
Himmler, Ribbentrop en Milch.

En ook Dönitz was gekomen,
De hele bende was compleet,
En heeft van hem afscheid genomen,
Dietls begrafenis was erg leuk.

De Führer, bijna door smart gebroken,
Nam afscheid van zijn dierbare vriend,
En heeft heel mooi gesproken,
Ik geloof dat hij zelfs huilde.

Hij die eens een schildersschort ontsprong
En nu jullie lot bepaalt,
Heeft achteraf aan de arme Dietl
Het Eikenloof met Zwaarden geschonken,

En zei dat hij het heel jammer vond
Dat Dietl nu niet meer leeft,
En bij de toekomstige overwinningsparade,
Alleen in zijn gedachten bij jullie zweeft.

En als ik de woorden van Adolf lees, schud
Ik mijn hoofd en zeg alleen maar:
Met Duitsland gaat het zoals met Dietl,
Het gelooft en raakt zijn leven kwijt.