24 juni 1944
Inleiding tot the inhoud
De “Atlantikwall” was een uitgebreid versterkingssysteem dat tijdens de Tweede Wereldoorlog door de Duitse bezettingstroepen aan de kusten van West-Europa werd gebouwd. Het moest een invasie van de geallieerden voorkomen en omvatte kustversterkingen, mijnenvelden en andere verdedigingswerken. Curt Bloch beschrijft aanvankelijk hoezeer de Duitsers overtuigd waren van de onoverwinnelijkheid van de Atlantikwall. Het is des te verwonderlijker, zo redeneert hij, dat dergelijke muren binnen een paar uren (op 6 juni 1944, D-Day genoemd) konden worden doorbroken en de vijanden niet konden worden teruggedreven.
Tijdens het nationaal-socialisme werd kinderen krijgen als een plicht van vrouwen gezien. De geboorte werd zelfs gelijkgesteld aan de strijd van de soldaat. Curt Bloch ziet Duitslands nieuwe kans om de overhand te krijgen op de Britten, ook al twijfelden sommigen momenteel aan de overwinning. Want de pers schrijft enerzijds dat Adolf Hitler en Benito Mussolini “bij grote Europese volkeren de wil tot het krijgen van kinderen en het respect voor de moeder weer hebben gewekt”. Tegelijkertijd wordt er melding gemaakt van vergrijzing van het Britse volk tegen 1971. De numerieke superioriteit opent nieuwe mogelijkheden voor Duitsland in de verre toekomst – Bloch vreest het vooruitzicht van een nieuwe oorlog.
De Belgische edelman en diplomaat Max Graaf de Marchant et d’Ansembourg (1894–1975) vocht als oorlogsvrijwilliger in het Duitse leger tijdens de Eerste Wereldoorlog. Daarna keerde hij terug naar zijn Nederlandse vaderland, sloot zich aan bij de nationaalsocialistische beweging en werd in 1941 commissaris van de Nederlandse provincie Limburg. Nu, in 1944 realiseert Graaf de Marchant zich, zoals Bloch schrijft in zijn gedicht over de Graaf, dat de nauwe banden met de Duitsers hem schade zullen berokkenen. – Marchant et d’Ansembourg werd in april 1946 veroordeeld tot 15 jaar gevangenisstraf en vrijgelaten in 1954.
Een persartikel beschrijft de Russen als een bedreiging voor het Duitse volk. Curt Bloch stelt zich in zijn gedicht De Burgerschrik de gevolgen voor als “de kwaaie communisten” komen: ze zouden alles in beslag nemen, de Duitse vrouwen en kinderen weghalen en hen naar opvoedingsgestichten sturen, mensen voor winkels in de rij laten staan en honger laten lijden. Maar Bloch is van mening dat het dreigende ongeluk voor de Duitsers door de bolsjewieken al is veroorzaakt door Adolf Hitler.
Volgens Curt Bloch vindt men de Pseudodemocraten in Londen, Washington en Den Haag. Volgens zijn overtuiging hadden te lang de regeringen in het buitenland uit eigenbelang en een gebrek aan mededogen de nationaalsocialisten hun gang laten gaan. Veel politici en zakenmensen zagen inderdaad Hitler en zijn regering aanvankelijk als een mogelijke stabiele kracht in Duitsland die de opkomst van het communisme zou kunnen tegenhouden. Economische en buitenlandse belangen speelden een belangrijke rol in deze visie. Bloch beschuldigt hen ervan toe te hebben gekeken bij de bewapening van Duitsland en de groei van het fascisme. Nu doen ze schijnheilig en spreken ze van “Duitschlands zware schuld”. Bloch suggereert dat deze personen later ter verantwoording zullen worden geroepen.
