15 juli 1944
Inleiding tot de inhoud
Met het gedicht Pamflettenexplosie reageert Curt Bloch op een bericht in het Hamburger Fremdenblatt. Daarin staat dat een Duitser een pakket met “vijandig propagandamateriaal” heeft aangeraakt, waardoor een explosieve lading binnenin het pakket is ontploft en hem ernstig heeft verwond. Bloch weet dat men met zo’n bluf probeert mensen van de waarheid weg te houden. Want na het lezen van de pamfletten van de geallieerden zou zelfs “de grootste idioot” weten dat de oorlog voor het Duitse volk hopeloos verloren is, en hij zou zijn verstand verliezen. Curt Bloch gelooft echter nog steeds in een spoedige ontploffing – namelijk die van het Duitse Rijk.
Na de landing van de geallieerden op 6 juni 1944 in Frankrijk beval Heinrich Himmler de deportatie van de Belgische koning naar Duitsland. Leopold III (1901–1985) en zijn familie werden naar Kasteel Hirschstein in Hirschstein, Saksen, gebracht en daar tot maart 1945 vastgehouden. Curt Bloch schrijft een spottende tekst over gastheer Adolf, die bezorgd was om het leven van de koning en hem nu in Duitsland een uitstekende service zou bieden – tot aan het zondagse ei bij het ontbijt.
Eduard Dietl (1890–1944) was een vier-sterren generaal in de Tweede Wereldoorlog. Hij stierf op 23 juni 1944 bij een vliegtuigongeluk in het Wechsel-gebergte in Stiermarken. In de Gedenkrede voor Dietl vermeldt Curt Bloch eerst de berichten uit de Nazi-pers die de overledene in overdreven bewoordingen prijzen. Vervolgens rijmt Bloch zijn eigen gedachten over Eduard Dietl, die een bijzonder fervent aanhanger van het nationaalsocialisme was en dicht bij Adolf Hitler stond. Het gedicht eindigt met de aankondiging: “Met Duitsland gaat het zoals met Dietl, Het gelooft en raakt zijn leven kwijt.”
Als opperbevelhebber West kwam Gerd von Rundstedt (1875–1953) na de landing van de geallieerden tot de conclusie dat de situatie van het Duitse leger aan het westfront uitzichtloos was. Na openlijke kritiek op het hoogste leiderschap werd hij op 2 juli 1944 door Adolf Hitler vervangen door generaal-veldmaarschalk Günther von Kluge. Twee weken later becommentarieert Curt Bloch deze personeelswisseling met zijn gedicht Von Rundstedt gaat heen. De “gezondheidsredenen” die officieel worden opgegeven voor Rundstedts vervanging, betwijfelt Bloch. Hij gelooft dat andere factoren hebben bijgedragen aan zijn vervroegde pensionering, zoals het ontbreken van troepensterkte voor de verdediging van de bezette gebieden. In zijn visie is het vertrek van de opperbevelhebber een duidelijk teken: “Groot-Duitschland gaat kapot.”
In Het Rakettenlied zingt Curt Bloch cynisch mee in het loflied op de vliegende bommen die de Engelse bodem raken en daarmee de vernietiging van de Duitse steden door de Royal Air Force moeten wreken. Dankzij de fantastische raketten van de nazi’s zal de loop van de oorlog nu, zo overdrijft Bloch, veranderen – het Duitse volk zal weer in de overwinning geloven. Maar dat is misleidend – want “De wereld zal jullie raketten terugbetalen En jullie misdaden spoedig vergelden.”
