Een weg terug

Duitsche kolonisten repatrieeren.
In verband met de wijziging van het front in de Sovjetunie zijn maatregelen genomen om de talrijke Duitsche kolonisten, die sedert de tweede helft van de achttiende eeuw het steppengebied tusschen Dnjestr en Don bevolken, naar het Duitsche rijksgebied over te brengen. Het aantal Duitsche dorpen in het Zwarte Zeegebied in het vroegere Russische gouvernement Jekaterinoslaw, Cherson en Taurie is gestadig gestegen en bedroeg bij het uitbreken van den eersten wereldoorlog 1077 met een bevolking van ongeveer 600.000 Duitschers. Dezen zullen thans in den gouw Wartheland een nieuw tehuis vinden, waarbij er zorg voor zal worden gedragen, dat het verband der dorpsgemeenschap niet uiteengerukt wordt. Ongeveer 140.000 Duitschers hebben tot dusver de 1600 km. Lange reis naar Duitschland aanvaard, ’n moeizamen weg door sneeuw en ijs, met wagens en te voet, waarbij zelfs onder de gunstigste omstandigheden niet meer dan 30 km. per dag konden worden afgelegd. De eerste groepen worden thans te Litzmannstadt verwacht, vanwaar zij naar hun definitieve bestemming zullen worden overgebracht. Daar als gevolg van de tijdsomstandigheden de bouw van eigen boerderijen niet mogelijk is, zullen de thuiskeerenden voorloopig als landbouwarbeiders tewerk worden gesteld. – 9-2-1944

Jaren geleden schreef Hans Grimm een boek,
De titel was „Volk ohne Raum“,
Daarin vond Hitler genoeg materiaal
Voor zijn Pangermania-droom.

Daar vond hij een beweegreden, vond hij een grond:
Het rijksterritorium zou veel te klein zijn,
De situatie zou zeer ongezond zijn,
En Duitsland zou groter moeten zijn.

Duitsland zou als een ton met haring zijn,
Het volk zou nauwelijks kunnen ademen,
Het leven zou niet leuk zijn,
Want Duitsland zou ruimte nodig hebben.

De Duitse boeren zou het aan land ontbreken,
De industrie heeft grondstoffen nodig,
De Führer sprak en Duitsland vond:
Adolf heeft gelijk, we hebben ze nodig.

En toen zag men een heen en weer
Van een volksverhuizing,
Gebieden worden ontdaan van mensen,
Ja, Adolf bracht de wereld op gang.

Allereerst haalt hij volgens verdrag
De Volksduitsers uit de Baltische landen,
Aan wie Stalin niet veel gelegen was,
Met sterke hand terug naar het rijk.

Exodus van de Hakenkruis kinderen
Naar het beloofde Derde Rijk,
Hitler, de nieuwe Mozes, is verheugd,
Hoe it konvooi vermoeid en bleek

Het oude thuisland nu verlaat.
Hij schenkt hen gestolen grond,
Jullie bouwen jullie nest in Polen,
Zo wordt het aan de nieuwe Duitsers verteld.

Want dat is ons Duits recht,
Het land is door ons veroverd,
Daarom is de Pool onze knecht,
Wie in opstand komt, gaat tegen de muur.

Toen brak de oorlog met Rusland uit
En men bezette de Baltische landen,
Het hele Duitse publiek leefde
in een overwinningsroes,

Russisch land werd veroverd,
Het graangebied van de Oekraïne,
Men drong door tot aan het Wolga-oever,
Duits is het land, zover men kan zien.

Nu heeft men alles wat men nodig heeft,
Duitsland heeft zijn “Lebensraum”,
En die wordt nu gefatsoeneerd,
Het uitschot van de mensheid helpt hierbij.

Uit West-Europa haalt men hen,
Er meldt zich menig fascist,
Die graag voor de “Ostlandkolonie”
Slavendrijver wil zijn.

Die zich nu al rijk en gelukkig waant,
Ja, zo‘n fascist denkt vervuld van toekomstverwachtingen,
Adolf heeft mij dit land geschonken,
En dat blijft voor altijd zo.

De droom over Rusland is uitgedroomd,
Het geluk is erg wisselvallig,
De “Lebensraum” wordt snel ontruimd,
Het Duitse leger stroomt terug.

En met het leger verdwijnt nu ook
Teleurgesteld de slavendrijver
En krijgt nu voor Adolf‘s eigen gebruik.
iets anders te doen.

En omdat er Duitsers zijn in Rusland,
Die daar al twee eeuwen leven,
Heeft de Führer nu besloten
Deze Duitse kwestie te klaren.

Ze moeten naar huis naar het Derde Rijk,
Of ze willen of niet,
Adolf maakt het echt niet uit,
Hun eigen wil doet er niet toe.

Een konvooi van honderdduizenden mensen
Trekt nu te voet dwars door Europa,
En steekt de Dnjepr, de Bug over,
Omdat men ze moet oversteken.

Men dwingt hen om de weg terug te gaan
Naar het onbekende vaderland,
Belooft een twijfelachtig geluk,
Aan de oevers van de Warthe ooit voor na de oorlog,

Maar voorlopig moeten ze nog zeer braaf
Als landarbeider werken.
Als landarbeider? Nee, als slaaf!
En zoiets noemt Hitler „bevrijden“.

Ze beschrijven alles prachtig mooi
En prijzen het als een daad van bevrijding,
Maar je kunt helder en duidelijk zien
Dat men alleen slaven nodig heeft.

Of het Wolgaduitsers zijn of Hottentotten,
Het maakt de heer Hitler niet uit,
Hij spant ze voor hetzelfde karretje,
Want deze oorlog is zeer totaal.

De Russische oorlog was tevergeefs,
De oude droom vervloog als schuim,
En Adolf haalt nu ter vervanging
Menig vreemd volk uit vreemde gebieden.